Annie Geeraerts breekt het stilzwijgen na verlies van haar grote liefde: “Ik dacht dat het mij nooit meer zou overkomen…”
Op 21 maart verloor Annie Geeraerts, de geliefde ‘bomma’ uit de soap Familie, haar levensgezel Paul na een noodlottige val. Sindsdien is haar wereld niet meer dezelfde. In een ontroerend gesprek met Het Nieuwsblad vertelt de actrice openhartig over het rauwe verdriet dat haar sindsdien dagelijks vergezelt.
“Over Paul praten doet pijn,” zegt Annie met een broze stem. “Wenen lucht wel op, maar het blijft wringen. We waren zó gelukkig samen.” Haar woorden snijden diep, want hun liefde was er één die onverwacht, puur en intens tot bloei kwam — ondanks hun leeftijd.
Hun ontmoeting leek aanvankelijk niets bijzonders. “Jarenlang gaven we elkaar slechts een vriendelijk knikje op tram 12 richting de opera,” vertelt Annie. “Nooit gedacht dat daar ooit meer uit zou voortkomen.” Tot die ene avond, waarop Paul haar spontaan vroeg of hij haar naar huis mocht begeleiden.
“Zo zijn we stilaan naar elkaar toegegroeid. Kleine gebaren, warme gesprekken… En ineens was het daar: dat gevoel. Vlinders in de buik. Een zotte verliefdheid, ondanks onze leeftijd.” Annie straalt wanneer ze eraan terugdenkt, maar haar ogen verraden het gemis. “Ik was al voorbij de negentig, hij vijf jaar jonger… Maar toch, het voelde alsof het leven me opnieuw toelachte.”
Wat begon als een onverwachte romance, groeide uit tot een diepe band. Tijdens de covidpandemie maakten ze een belangrijke beslissing. “In 2021, toen we allemaal binnen moesten blijven, vroegen we ons af: waarom alleen blijven als we samen kunnen zijn? Zo is Paul bij mij ingetrokken.” Annie glimlacht: “Alleen is maar alleen – en met hem voelde ik mij nooit meer eenzaam.”
Hun tijd samen was een geschenk, een sprankelend hoofdstuk op latere leeftijd dat Annie koestert met hart en ziel. Maar het afscheid kwam plots, hard en genadeloos. Sinds die dag in maart is haar leven een stuk stiller geworden. “Het gemis is groot. Maar ik ben dankbaar dat ik dat geluk, op mijn leeftijd nog, heb mogen ervaren.”
Met tranen in de ogen besluit ze: “Ik dacht dat het mij nooit meer zou overkomen… Maar het leven heeft me verrast. En tot het allerlaatste moment bleef het lachen.”
